WSPOMNIENIA - STUDENCKA BRAĆ W NATARCIU....

NIE WPUSZCZĄ DRZWIAMI, TO WEJDŹ OKNEM.

Usłyszałam ostatnio utyskiwania mojej znajomej na rozbrykaną i hałaśliwą grupę młodzieży.Myślę sobie kobieto, toż ty aż tak stara nie jesteś, abyś nie pamiętała swojego w tym wieku zachowania. Jak świat światem, młodzież zawsze różniła się swoim swobodnym i nieraz nie przemyślanym zachowaniem od ludzi dojrzałych i leciwych. Każdy młody i co tu dużo mówić, mający pstro w głowie, człowiek - uczy się życia na własnych błędach, inaczej się nie da.
Pamiętam swoje zachowanie z czasów studenckich, gdzie można by mniemać, że taka młodzież dojrzała, powinna być nieco bardziej stonowana i myśląca odpowiedzialnie. Nic bardziej mylnego - szalone pomysły tkwią w ludziach wesołych, szczęśliwych i nie mających większych problemów. Na dodatek jakoś tak się dziwnie składa, że takie typy i charaktery przyciągają się wzajemnie.

Miałam grupę przyjaciół, z którymi doskonale się czułam, spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. Mieliśmy swoją ulubioną kawiarenkę, kluby studenckie i jedną parę małżeńską z własnym sublokatorskim pokoikiem. To u nich najczęściej się spotykaliśmy, kiedy chcieliśmy sobie podyskutować na tematy różne w kameralnej atmosferze, przy lampce wina lub kufelku piwka. Któregoś dnia umówiliśmy się całą paczką, że wpadamy do "X-ów" a po drodze kupujemy coś do wypicia na rozluźnienie języków.Uprzedzić przyjaciół nie mogliśmy, bo w latach 60-tych telefonów było jak na lekarstwo. Przyjeżdżamy do domku, w którym wynajmowali pokój, na parterze zresztą - dzwonimy, otwiera nam właścicielka mieszkania i po sprawdzeniu czy są w pokoju, oznajmia, że nikogo nie ma i zamyka nam drzwi przed nosem. Jeden z kolegów przytrzymał je ręką i grzecznie pyta:"czy możemy poczekać na przyjaciół w ich pokoju?" Pani odpowiedziała, że nie i zamknęła definitywnie drzwi.

Wyszliśmy na zewnątrz, a w naszych chłopakach krew się zburzyła i z ułańską fantazją postanowili nie popuścić, jeno wedrzeć się do pokoju przebojem. Rada w radę postanowiliśmy wejść do środka...oknem. Obeszliśmy dom i znaleźliśmy uchylone okno w narożnym pokoju, akurat był to pokój naszych przyjaciół. Jeden z kolegów szybko wśliznął się do środka, reszta chłopaków podsadzała nas dziewczyny i po kolei wciągali się pozostali. Rozlokowaliśmy się wygodnie, z szafek powędrowały na stół naczynia i coś do jedzenia, rozlaliśmy do lampek winko i cichutko rozmawiając czekamy aż przyjdą nasi przyjaciele. Nie wiem jak długo byśmy tam siedzieli, gdyby nie rozpierała nas energia i wzrastający z każdym łykiem wina - humor. Tak nas ta sytuacja i własna przebiegłość bawiła, że śmiechy były coraz głośniejsze, a gwar jak na dworcu Centralnym.


W pewnym momencie drzwi się otwierają i staje w nich właścicielka domku ze szczotką w ręku. Oczy wielkie jak spodki, a na twarzy wściekłość - kiedy nas zobaczyła nie mogła słowa z siebie wykrztusić. Po chwili się opanowała i stanowczym głosem kazała nam natychmiast opuścić jej dom. Wtedy już nam nie było do śmiechu, pokornie i potulnie wyszliśmy. Postanowiliśmy resztę wieczoru przegadać w naszej kawiarence, oczywiście tematem nr 1 opowiadanym naszym znajomym, był "skok na sublokatorski pokój".
W efekcie naszego nie przemyślanego wybryku, przyjaciele stracili mieszkanie, bo pani im wypowiedziała wynajem. Przenieśli się do maleńkiego mieszkanka w blokach, stwierdzili z humorem, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nasza przyjaźń nie ucierpiała w żaden sposób i trwa do dzisiaj.


Nieraz wspominamy z przyjaciółką tamte czasy i nasze szalone pomysły, były może impulsywne, nie do końca przemyślane ale nie wynikały ze złej woli. Nikomu z nas nie przyszło do głowy aby kogokolwiek skrzywdzić, zrobić coś przykrego, dokuczyć - nie,to się działo na zasadzie świetnej zabawy.