WSPOMNIENIA - MAŁY ŁOBUZIAK W "PIWNICZNEJ IZBIE"....

ZOSTAĆ UKARANĄ, TO "CAŁA PRZYJEMNOŚĆ PO MOJEJ STRONIE"....

A to ten mały "rozrabiaka" ze swoją szmacianą laleczką !

Przeglądałam ostatnio stare rodzinne albumy i trafiłam na zdjęcia z różnych okresów mojego dzieciństwa. Nie mam ich wiele, ponieważ w latach pięćdziesiątych aparat fotograficzny zaliczany był do przedmiotów luksusowych. Zdjęcia robione były w Zakładzie Fotograficznym lub przez znajomego fotografa. Niemniej, zdjęcia w albumach przywołały z pamięci, obrazy moich przygód wakacyjnych. Prawie wszystkie wakacje spędzałam u siostry mojej mamy - a mieszkała ona ze swoją rodziną na wsi. Tam dopiero było "klawe" życie, wszystkie zabawy odbywały się na świeżym powietrzu - ogród, sad, rzeczka, łąka i las - w zasięgu ręki. No i tam właśnie dostawałam jakiegoś "małpiego rozumu" - jak mawiała ciocia. W domu z mamą byłam dzieckiem spokojnym, posłusznym i nie wadzącym nikomu, ani w przedszkolu ani później w szkole nikt nie miał do mojego zachowania zastrzeżeń. Natomiast pobyt na wsi zmieniał mnie w jakiegoś ancymonka, nie wiem co się ze mną działo, ale ponoć byłam łobuziakiem sterującym gromadą dzieciaków z całej okolicy. Wymyślałam zabawy i psikusy najczęściej nie akceptowane przez dorosłych. Po każdym niefortunnym moim wyskoku - wujostwo stosowali różnego typu kary, które oczywiście nie zdawały egzaminu. Miałam np. siedzieć sama w pokoju przez cały dzień - a mnie już po paru minutach tam nie było - wyszłam przez okno do ogrodu i pobiegłam do dzieci. Kiedyś ciocia posadziła mnie w kuchni i kazała łuskać groszek, tak łuskałam, że większość groszku była pod stołem a pies ozorem wszystko zmiatał. Ciocia nie miała już pomysłu jak mnie poskromić, aż któregoś dnia po jakimś moim wyskoku, wymyśliła: "za karę pójdziesz do piwnicy i oskubiesz z białych "wąsów" ziemniaki, weź kobiałkę i tyle ile do niej wejdzie, tyle oskubiesz".

Strach mnie ogarnął, bo piwnica była olbrzymia, ciemna i strasznie w niej było zimno. Wchodziło się do niej z zewnątrz dworku, były ciężkie drewniane drzwi, potem w dół bardzo głęboko schodami a w środku kilka, przedzielonych ściankami, pomieszczeń. Oświetlenia elektrycznego oczywiście nie było, tylko świeczka. Na szczęście stos ziemniaków był niedaleko schodów więc przez otwarte drzwi wpadało trochę światła. Nie lubiłam chodzić do piwnicy, bo moja wyobraźnia zbyt mocno pracowała i wizje tam miałam niesamowite - mimo, że chodziłam tam z ciocią i moim kuzynem. Za karę jednak - miałam iść sama, ale co tam myślę sobie, szybko się uporam, koszyk niewielki a może jeszcze zwerbuję cichcem kuzyna, to mi pomoże. Ciocia mnie zaprowadziła, świeczkę zostawiła, pokazała co i jak i poszła. Za jakiś czas wychyliłam się z piwnicy i przywołałam mojego młodszego kuzyna aby mi pomógł, no i we dwójkę było nam raźniej. Kuzyn skubał ziemniaki a ja buszowałam po piwnicy, czego tam nie było - pełne półki różnych przetworów, gliniane garnki ze smalcem, kamionki ze śmietaną, kanki z mlekiem, beczki z ogórkami i kapustą, słoiki z powidłami, z miodem - jednym słowem same rarytasy. Chodziłam więc od garnka do słoików i brudnym łapskiem wyżerałam po kolei co mi pod rękę wpadło, z kamionki wyjadłam powidła, z garnka śmietanę, a na końcu dopchałam miodem. Kiedy wróciłam do kuzyna, to już nam niewiele zostało - pomogłam mu, ale mnie to nie pomogło, bo ciocia nas przyłapała. Zapowiedziała, że kara się nie liczy i jutro sama będę siedzieć a drzwi zamknie.

Jak powiedziała, tak zrobiła - tylko, że na mnie nie było mocnych. Drugi dzień spędziłam w piwnicy - wyżerając ze słoików co tylko się dało a mnie smakowało. Kiedy ciocia po jakimś czasie przyszła zabrać oskubane ziemniaki, to się złapała za głowę. Koszyk był pusty a ja ponoć tak byłam umorusana powidłami i zalana śmietaną, że ciocia nie wiedziała czy płakać czy śmiać się. Stwierdziła, że nie ma dla mnie już żadnej kary, bo mam chyba diabła za koszulą i on mnie do złego prowadzi. Nie bardzo wtedy rozumiałam o co chodzi, bo przecież nic złego nie zrobiłam, tylko się najadłam pyszności. Dopiero kiedy mam po mnie przyjechała, to ciocia jej opowiedziała, że musiała wylać śmietankę świniakom, bo pełno w niej było piachu i różnych farfocli i nie nadawała się do użytku. A z powideł ściągała brudną warstwę, żeby choć część uratować.
Reasumując - moje siedzenie w "piwnicznej izbie" za karę, było chyba karą dla mojej kochanej cioteczki, a dla mnie wspaniałą wyżerką. Oj, był ze mnie łobuziak, był - ale widzę, że z tego się wyrasta, na szczęście.