POWRÓT DO PRZESZŁOŚCI I CHWILE WSPOMNIEŃ...PO WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH.

- MAMUSIU, A GDZIE POZNAŁAŚ TATUSIA?



Staram się, w chwilach zadumy i refleksji nad przeszłością, nie popadać w stan graniczący z depresją, rozczulać się nad sobą i lżyć los za jego skąpstwo i zabranie, darowanej wcześniej, wielkiej miłości. Wybrałam drogę trudną, ciernistą z wybojami, ale jakże bezpieczną i szczęśliwą dla mnie i mojej rodziny.Byłam i jestem kobietą niezależną, odporną i przebojową - spokój wewnętrzny i psychiczna równowaga, spotęgowane poczuciem humoru, dają mi w efekcie odwagę do zmierzenia się ze starością. Ale nie o niej chcę pisać. Chciałabym przytoczyć naszą rodzinną anegdotę, bo historia sprzed lat, właśnie do takiej rangi urosła.
Mój syn, kiedy był mały, często zadawał pytanie, bo jakoś nie mógł pojąć odpowiedzi. A pytał: - mamusiu a gdzie poznałaś tatusia?
Odpowiedź była niezmiennie taka sama: - w wannie...Dopiero jak podrósł i był w stanie cierpliwie i ze zrozumieniem wysłuchać, opowiadaliśmy mu naszą historię poznania.

Było gorące lato - w domu remont łazienki, a ja szykowałam się na wieczorne spotkanie z przyjaciółmi. Wymyśliłam więc,że podjadę do zamężnej już przyjaciółki i u niej się wykąpię. Kiedy do niej przyjechałam okazało się, że mają gościa, kolegę z Instytutu i opracowują jakieś projekty. Koleżanka nas przedstawiła a moje oczy nieomal wyszły z orbit a serce waliło tak, jakbym przed chwilą przebiegła 100 m na czas! Chłopak niesamowicie przystojny, rozbrajający uśmiech, piękny melodyjny i głęboki głos i to coś ....coś ujmującego, w oku sztubacki chochlik i przekora - całość mną zawładnęła! Już wiedziałam, że mój ci on...i basta. Po chwili luźnej rozmowy, przysiadł do projektu i pyta: "Ciekawi mnie czy jesteś tak mądra jak ładna - powiedz jak się pisze "sfazowany" przez "z" czy przez "s" na początku wyrazu?" Bez namysłu odpowiedziałam: - przez "s" oczywiście a pan inżynier nie wie, to wstyd! No i się zaczęła się gorąca dyskusja na tematy różne, mnóstwo śmiechu i humoru. W którymś momencie oświadczyłam, że właściwie muszę iść do łazienki, bo przecież przyszłam się wykąpać, a wieczorem mam spotkanie. Poszłam a przez drzwi słyszę co rusz pytanie: - a może ci umyć plecy, a może ci wyregulować wodę, nie zamykaj drzwi bo możesz zasłabnąć i tak w kółko. Oczywiście drzwi zamknęłam na kluczyk-zasuwkę i weszłam do wanny. Woda czysta, przezroczysta - nie było wtedy płynów do kąpieli - leżę sobie wygodnie i pewna, że nikt tu nie wejdzie, prowadzę prowokacyjną z nim rozmowę. W pewnym momencie słyszę jakieś skrobanie pod klamką i tłumiony śmiech w korytarzu. Pytam koleżankę co się dzieje, a ona że nic takiego i dalej się śmieje. Nagle drzwi się otwierają i w progu staje, ze śrubokrętem w ręku i szerokim uśmiechem na ustach "moje cudo"! Zbaraniałam całkowicie i nie wiedziałam co mam z sobą zrobić, jak się zasłaniać, ręce dwie a miejsc do ukrycia trochę więcej, szalałam w tej przezroczystej wodzie i już mi nie było do śmiechu. Chłopisko wielkie, ledwie się mieściło w futrynie, powstrzymując śmiech, powiada:"teraz przynajmniej wiem z kim mi się przyjdzie borykać w życiu. Mogę powiedzieć, że znam całą nagą prawdę o tobie i to mi się bardzo podoba." Przez wiele lat wspominaliśmy tę przygodę, a łazienka była naszym szczególnym i bardzo osobistym miejscem w domu. Historia naszego bądź co bądź oryginalnego i dosyć intymnego poznania była w rodzinie opowiadana jako anegdota.

Wspominając męża i jego fizjonomię - widzę naszego byłego Mistrza Olimpijskiego, kulomiota - Władysława Komara. Byli tak do siebie podobni, że obcy ludzie zaczepiali go na ulicy i gratulowali z różnych okazji, nawet za role jakie grał Komar w filmach.