POEZJA.... JEST DOBRA NA WSZYSTKO

    

Wczoraj dostałam pocztą, pierwsze wydanie tomiku wierszy naszej blogowej koleżanki ALINKI. Alinko dziękuję Ci kochana za ten wspaniały prezent!!! Nie jestem krytykiem literackim ani recenzentem książek, a tym bardziej...tomików wierszy. Zresztą książka zaopatrzona jest w świetnie opracowany wstęp, wprowadzenie lub jak kto woli...przedmowę, przez Fredericka Rossakovskyego-Lloyd'a.

Czytając wiersze Alinki, wcześniej na blogu, a teraz zgromadzone i jakby chronologicznie zapisujące jej wspomnienia, wyznania i odczucia, rozumiem jacy jesteśmy różni charakterami, ale jesteśmy tacy sami w przeżywaniu miłości. 

Alinka z łatwością i precyzją mistrza żongluje słowami...

Pisząc - mówi,

mówiąc - chwilami krzyczy, wzdycha, łka, ale też i uśmiecha się. 

W kilku niepozornych, skromnych słowach potrafi wyrazić ogrom uczuć - swą tęsknotę za miłością i namiętnością do człowieka, którego nagle zabrał los. Z tych wspomnień i wyznań wyłania się kobieta...pełna romantyzmu, nadziei, kochająca i kochana. Kobieta pełna optymizmu, walcząca o lepsze jutro, wspierana wiarą i rodziną.

Alinko, powiem Ci szczerze....do niektórych fragmentów wierszy, jak do własnych wspomnień, wracać będę często!!! 

 Bardzo wymownym i w zaledwie kilku słowach ujętym,

 jest ten fragment wiersza:

...."Ból samotności

jest wspomnieniem

włożonym do albumu"...

 

KOCHAĆ KAŻDY MOŻE...TROCHĘ LEPIEJ LUB TROCHĘ GORZEJ...

Parafrazując klasyka...pragnę, aby wszystkie moje bliskie, bliższe i najbliższe koleżanki ....kochały i były kochane..."trochę lepiej", a nawet bardzo, bardzo...do końca świata i jeden dzień dłużej!!!!
- W dniu Św.Walentego 
   Życzę Ci byś miała tego,
   Kto Ci taką kartkę wyśle
   I cieplutko Cię uściśnie!
   Aby zawsze kochał Ciebie
   I by było Wam jak w niebie!!!!

 
W dniu Św. Walentego
Nic nie może dziać się złego,
Nikt nie może się dziś złościć,
Bo dziś nadszedł DZIEŃ MIŁOŚCI!
Takie święto jest raz w roku
Pełne uczuć i uroku!!!

 
Miłość to jedyna rzecz,
Która się mnoży,
Kiedy się nią dzielisz!

Kochaj, kochaj póki czas,
Póki serce  bije,
Bo na świecie każdy z nas
Dla miłości żyje!

 

- " Tęsknić za Tobą zawsze będę
      I wierna uczuciom zostanę.
      Na pewno już nigdy Cię nie zobaczę,
      Lecz kochać też nigdy nie przestanę." 
Jeszcze dorzucę na koniec dnia...K.I.Gałczyńskiego:
..." Kocham Cię w słońcu.
       I przy blasku świec.
       Kocham Cię w kapeluszu i w berecie.
       W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
       W bzach i brzozach i w malinach i w klonach.
       I gdy śpisz i gdy pracujesz skupiona"....
Serduszka z uśmiechem i życzeniami wspaniałego świętowania...dla wszystkich moich kochanych czytelników!!!!

       

ZEMSTA...ŚW. MIKOŁAJA

 Dawno...dawno temu, nie za górami i nie za lasami, ale za naszą rzeką Wisłą, na obrzeżach wielkiego miasta, w bloku nowo powstałego osiedla...zamieszkali nasi przyjaciele. Otrzymali duże spółdzielcze mieszkanie i zapragnęli w okresie przedświątecznym urządzić u siebie "Mikołajkową" imprezkę. Zaprosili najbliższych przyjaciół z dziećmi, bo Św.Mikołaj...był dla nich, najprawdziwszy i wspaniałe prezenty też! Kiedy całe towarzystwo, rozlokowane w salonie zajęło się rozmową, a dzieciarnia w wieku od 4-6 lat rozbrykana szalała, biegając od pokoju do pokoju...mąż mojej przyjaciółki niepostrzeżenie zniknął.Dorośli oczywiście wiedzieli, że T. poszedł się przebrać do sąsiada, a dzieciarnia w ogóle nie zauważyła jego wyjścia. W pewnym momencie dzwonek do drzwi spowodował wrzask i ucieczkę dzieciaków w ramiona matek:) Po chwili do pokoju wszedł Św. Mikołaj...bardzo przygarbiony pod ciężarem worka, krok miał ciężki, posuwisty, więc gospodyni podprowadziła go do krzesła i posadziła wygodnie. 

 A Święty spokojnym, delikatnym głosem opowiedział dzieciom o swoim życiu w zimowej krainie, o listach   jakie dostaje od dzieci i nie tylko...o tym, że wszystko widzi i wie o dobrych i złych uczynkach. Chciałby aby dzieci powiedziały czy były grzeczne, to wtedy dostaną prezenty. Oczywiście każde z nich podnosiło łapeczki i zapewniało o swoim wzorowym zachowaniu.
No, to Mikołaj zaczął przepytywać dorosłych.... poczynając od gospodyni.
- Powiedz mi moje dziecko, czy to prawda, że nie dbasz o swego męża...kiedy wraca wieczorem bardzo "zmęczony"? Czy robisz mu wyrzuty, kiedy "przepracowany" nie może kluczem drzwi otworzyć, bo na oczy nie widzi? Czy zostawiasz go samego w pustym pokoju, nie przygarniesz go i nie przytulisz w małżeńskim łożu...tylko dlatego, że ciężko "pracuje"? Czy to prawda, że na drugi dzień, kiedy on cierpi, głowa go boli i wnętrzności palą...nie jesteś dla niego pielęgniarką, współczującą opiekunką i kochającą żoną? Czy to prawda, że zamiast podać "choremu" kubek zsiadłego mleka, lub rosołek z żółtkiem...ty suszysz mu głowę i wiercisz dziurę w brzuchu o sprawach, których on w ogóle nie rozumie?  Jeżeli to wszystko prawda o czym napisał twój mąż, musisz obiecać poprawę i prosić o wybaczenie. 
Teraz ..ucałuj rękę Św. Mikołaja na znak pokory i przeprosin!
Dzieci zafascynowane tym, co się na ich oczach działo, patrzyły z otwartymi buziami...Dorośli dusili się ze śmiechu, zachowując pozornie poważne miny. A moja przyjaciółka...z pokorą i uśmiechem pocałowała w rękę swego męża...Św. Mikołaja:))) Mówiąc przy tym teatralnym szeptem: - Nie wybaczę...

Potem było rozdawanie prezentów,wyjście Świętego i zabawa dzieci...po jakimś czasie, cichcem dołączył do nas gospodarz, śmiechom i docinkom z naszej strony nie było końca. Nie pomnę o co nas wypytywał, ale jednego jestem pewna, nie całowaliśmy Świętego w rękę:)))