WSPOMNIENIA - ZAKUP "ROZMÓW KONTROLOWANYCH" CZYLI TELEFONU....

Uśmiecham się do wspomnień - czasu, kiedy moja przekora, upór i chęć bycia niezależną, spowodował pewne komplikacje...w zwykłym, prozaicznym spotkaniu. Ponieważ przez długie lata, pracy zawodowej, musiałam prowadzić ciągłe i nie kończące się rozmowy telefoniczne, najczęściej o powtarzającym się temacie....miałam przesyt, a wręcz "alergię" na dźwięk telefonu. Kiedy przeszłam na emeryturę i zaczęłam żyć swoim prywatnym życiem, byłam uszczęśliwiona, że wreszcie telefon dzwoni rzadko i tylko prywatny. To mi w zupełności starczało, miałam spokój, nikt mnie nie nękał, nie kontrolował - chciałam, to odbierałam a jak nie chciałam, to udawałam, że mnie nie ma. Najbardziej przypadł mi do gustu komputer, to jedyne urządzenie elektroniczne, po okresie pracy zawodowej, z którym się "zaprzyjaźniłam". Moje koleżanki - część z nich jeszcze pracujące a część już na zasłużonym odpoczynku - sprawiły sobie frajdę, kupując telefony komórkowe. Zastanawiałam się, po co im ta "smycz", ciągle pod telefonem, co rusz któreś z dzieci pytało:"a gdzie jesteś?" "A czy możesz przyjechać, bo pilnie....?" "A czy możemy ci podrzucić...?" - nawet spokojnie nie można było kawy wypić i porozmawiać. Uparłam się i mimo ciągłego namawiania a nawet ofiarowania mi telefonu przez dzieci - powtarzałam na przekór:"Jestem wolnym człowiekiem i nie będę na telefonicznej uwięzi, nikt mnie nie będzie kontrolował i ble, ble, ble..." Oczywiście do czasu, kiedy to życie skorygowało mój przekorny charakter.








Któregoś dnia umówiłam się ze szwagierką w śródmieściu- miałyśmy iść na kawę do kawiarenki, w której czekały na nas koleżanki poznane w "necie". Spotkać miałyśmy się na przystanku tramwajowym, do którego ona dojeżdżała metrem z jednej strony a ja z przeciwnej strony Warszawy.Wychodzę ci ja z podziemi metra i oczom własnym nie wierzę - nie ma przystanku, nie ma ulicy, tylko....wielki plac budowy! Wszystko zagrodzone, olbrzymie buldożery, dźwigi, zwały piachu, wywrotki i kurz! No i rozpacz w oczach - jak my się spotkamy? Którym wyjściem ona wyjdzie? Czy mam stać jak słup soli i czekać, czy iść do drugiego wyjścia? Wtedy coś we mnie pękło, w myślach zaczęłam siebie "obsobaczać" za upór, przekorę, brak postępowego myślenia - po prostu za brak komórki, która w takich właśnie sytuacjach jest bardzo potrzebna! Zresztą to samo myślała moja szwagierka, stojąca przy drugim wyjściu z metra. Wreszcie, w momencie odjazdu jakiejś wywrotki, zdołała mnie dostrzec po przeciwnej stronie placu i ruszyła do mnie z "awanturą na ustach". Nie wspomnę o wymianie zdań, kiedy się wreszcie spotkałyśmy, ale moim pierwszym zawołaniem było:"Idziemy, zaraz po spotkaniu, do punktu sprzedaży komórek i kupuję "full wypas" za 1 zł..." Tak też zrobiłyśmy, kupując z marszu całkiem fajny telefon, który mi służy od kilku lat, aż do dzisiaj. Nie wyobrażam sobie już życia bez niego - paradoksalnie nie czuję się w ogóle "trzymana na smyczy" ani kontrolowana! Od lat nie prześladuje mnie też nadmiar telefonów, więc jest wszystko o.k.