BABCIA, TO JAKBY "DWIE MAMY W JEDNYM"

Who is who?

LIST DO WNUCZKI


Perełko ty moja kochana, jedyna na świecie najsłodsza, najpiękniejsza, najmądrzejsza, naj...naj...naj...Jesteś moim słoneczkiem, jedynym promyczkiem, który dla mnie świeci i ogrzewa moje serduszko. Tak bardzo za Tobą tęsknię, że staje się to dla mnie katorgą. Nie jestem w stanie pogodzić się z faktem, że wyjechałyście z mamą tak daleko. Wiem tak samo jak Ty co spowodowało, że mama chciała być jak najdalej od spraw dla niej przykrych. Sądziłam jednak, że po kilku latach wróci a Ty razem z nią - stało się inaczej. Teraz wiem, że nigdy nie wrócicie do kraju, a przynajmniej mama na pewno. Co Ty zrobisz "serduszko moje" kiedy dorośniesz, tego nie wiem - wspominałaś już wielokrotnie, że na studia przyjedziesz do Polski, ale kto to wie co będzie za kilka lat? Pytałaś mnie nie raz, czy możliwe jest żeby rodzice się pogodzili i byli przyjaciółmi? Pamiętasz co Ci mówiłam zawsze:"czas leczy rany"- upłynie sporo wody w Wiśle zanim oni nauczą się rozmawiać spokojnie, rzeczowo i w miarę przyjaźnie. Przypomnij sobie okres kiedy rodzice się rozstali, miałaś wtedy zaledwie trzy latka, ale doskonale pamiętasz, że kiedy tata przychodził do ciebie, to mama albo się kłóciła z nim albo w ogóle nie rozmawiała. Często też zdarzało się, że tata w ogóle nie chciał przychodzić do was, bo bał się awantur.Wiesz, że jest człowiekiem spokojnym i pogodnym, nie lubi i nie umie się kłócić. W takich chwilach, to najbardziej cierpiałaś Ty moja kruszynko, bo czekałaś na niego a jego nie było. Cóż miałam robić, próbowałam rozmawiać i z mamą i z tatą - ale oni nikogo nie słuchali, zacietrzewieni jak dwa koguty. Najbardziej przykrym dla mnie był fakt, kiedy mama obarczyła mnie winą za to, że tata od was odszedł. Efektem tego było, o czym sama perełko nie raz wspominałaś, wyproszenie (delikatnie mówiąc) mnie z domu, kiedy przyszłam z tatą, bo się za Tobą stęskniłam i chciałam Ciebie ucałować i poprzytulać. Nigdy nie zapomnę Twojego przejmującego płaczu i wielkich przestraszonych oczu - przecież Ty nie byłaś niczemu winna, chciałaś po prostu być z babcią i tatą. Wkrótce po tym incydencie mama postanowiła wyjechać - a tata nie chciał się zgodzić na wywiezienie Ciebie zagranicę. Po długich perturbacjach ustąpił, bo wiadomo, że dziecko (miałaś wtedy pięć lat) powinno być z mamą. Straciłam wtedy wszelką nadzieję, że kiedykolwiek Cię jeszcze zobaczę. Jednak życie pisze nieprzewidywalne scenariusze - mama spokorniała, wyciszyła się, na obczyźnie przemyślała wiele spraw i doszła do wniosku, że nie jest w stanie poradzić sobie sama z małym dzieckiem, bez rodziny i jej wsparcia. Wróciłaś do taty i babci, ale i u nas sytuacja nieco się zmieniła - tata już miał narzeczoną, z którą mieszkał w wynajętym mieszkanku. A Ty mając zaledwie sześć lat nie chciałaś z nimi mieszkać - wolałaś być u babci. Tu był Twój dom, tu się najlepiej czułaś, wiele dni i tygodni spędzałaś u babci, nawet wtedy kiedy rodzice jeszcze byli razem. Matkowałam Ci więc mój słodki kurczaczku prawie trzy lata. Bardzo zmienił się w tym czasie stosunek Twojej mamy do mnie - już przestała mnie obwiniać, już wiedziała, że przyczyna rozpadu ich związku tkwiła w nich samych. Obydwoje byli jak mieszanka wybuchowa - wystarczyła drobna iskierka i ....bum, nie dało się w żaden sposób tego żywiołu opanować. Kompromis i ustępstwo, to dla nich była "czarna magia", słowa nie znane. Podejrzewam, że przyczyną takiego zachowania Twoich rodziców był fakt iż byli jedynakami - a jedynacy chyba tak mają. Jednak po dłuższym okresie niewidzenia się, kiedy mama przyjeżdżała do Polski i do Ciebie, rodzice potrafili ze sobą spokojnie rozmawiać. Powoli sytuacja się normowała, mama była wyciszona, radosna i bez żadnych zgrzytów uzgadniała z tatą wszelkie sprawy dotyczące Ciebie. Kiedy po trzech latach mama stanęła mocno na nogach i Ciebie zabrała, to wiedziałam, że coraz bardziej zaczniemy się od siebie oddalać. To, że jeździłam do was i Ty przyjeżdżałaś do nas - to tylko stwarzało namiastkę bycia razem, bycia rodziną. Coraz trudniej jest mi ruszyć się z domu, bo bardzo daleko i kosztownie - a nie chodzi tylko o przejazdy. Pobyt u was, to duże koszty a wiesz perełko, że nie mogłabym pozwolić sobie na to, żeby być na utrzymaniu mamy. To, że przyjeżdżasz tylko na wakacje, to nas bardzo cieszy ale nie rekompensuje Twego braku na co dzień. Przez cały rok jesteś z dala od nas, więzi psychiczne, zwłaszcza tatusia, powoli się rozpadają - bo cóż można sobie powiedzieć przez telefon, niewiele. Perełko moja słodka wiesz, jak trudno Ci się już teraz porozumieć z własnym tatą, jak się siebie wstydzicie, jak nie wiecie o czym wypada ze sobą rozmawiać a tatuś boi się Ciebie przytulić, bo nie wie jak zareagujesz. Jesteś już nastolatką i należy Ciebie traktować nieco inaczej niż małe dziecko - a to wprowadza tatusia w zakłopotanie. Sama przyznaj słoneczko, że jak byłaś na Święta Bożego Narodzenia, to ani tatuś ani Ty nie rozmawialiście szczerze o swoich odczuciach, przeżyciach i marzeniach - nie potrafiliście otworzyć przed sobą serc. Martwię się tym bardzo, bo im dłużej będziecie z dala od siebie, to staniecie się dla siebie prawie obcymi ludźmi. Tatuś w tej chwili jest dla Ciebie "bankiem" - kiedy coś potrzebujesz, to do taty - dobrze, że ma i daje. Myślę jednak, że on też chciałby od czasu do czasu dostać od Ciebie jakąś kartkę z życzeniami, miły liścik, Twoje nowe zdjęcie lub cokolwiek, co by świadczyło o tym, że pamiętasz i myślisz o nim. Kotku mój kochany nie można mieć tylko postawy roszczeniowej, należy też z siebie coś dać, aby od innych dostawać. Wiem, że tatuś kocha Cię bardzo, ale równocześnie myśli o swojej nowej rodzinie, o stworzeniu im w miarę wygodnej egzystencji. Bardzo bym chciała żebyście potrafili teraz i w przyszłości być dla siebie rodziną, żebyście nie zapominali, że jesteście z tej samej krwi i kości, a Ty moja perełko pamiętaj, że masz i mamę i tatę - powinnaś ich traktować jednakowo.
Bardzo Cię kocham, tulę do serduszka i ściskam, ściskam - Babunia. Mama Twego taty i "ociupinkę" Twoja.