MÓJ SYNEK...."ZDOBYWCA".

"BYĆ MOTYLEM, CHOĆ PRZEZ CHWILĘ...." - PRAGNIENIE A RZECZYWISTOŚĆ.


Historia, o której opowiem miała miejsce na początku lat osiemdziesiątych. Mój synek jedynaczek miał wówczas 10 lat, a ja już byłam samotną matką i po tragedii jaką przeżyłam, całkowicie skupiłam się na jedynej miłości jaka mi pozostała. Poświęcałam synowi dużo czasu - byliśmy gadułami i każdą wolną chwilę wykorzystywałam na rozmowy z nim o życiu, świecie i wszystkim tym co go interesowało. Musiałam być i ojcem i matką - to niełatwe zadanie ale jakoś sobie radziłam. Ponieważ syn był dzieckiem zdolnym, pochłaniającym wiedzę w wielu dziedzinach, starałam się aby uczestniczył w różnych zajęciach poza lekcyjnych. Nie wszystkie kółka zainteresowań wytrzymały próbę czasu - syn był indywidualistą i nie potrafił się podporządkować wymogom niektórych nauczycieli. Nawet w harcerstwie nie wytrzymał długo. Ale właśnie tam zasiane zostało ziarno marzeń, które z czasem urosło do tak silnych pragnień, że w efekcie stało się jego nieszczęściem.


Przedmiotem jego pragnień była "finka" - wszyscy starsi harcerze taką posiadali, a on nie miał, bo ja uważałam, że jest jeszcze za mały. Powtarzałam z uporem maniaka, że jak skończy 12 lat i nadal będzie harcerzem, to mu kupię i pozwolę z nią wyjeżdżać na obozy. Czekanie aż dwa lata, to dla mojego synka był niewyobrażalny szmat czasu. Przestał więc chodzić na zbiórki, ale marzenia o "fince" nie zaniechał. Kombinował, kombinował aż wykombinował i zrobił to o czym marzył.Synek "Zdobywca", taki mu potem dałam przydomek, zdobył pieniądze i to w bardzo prosty sposób. Wiedząc, gdzie trzymam gotówkę odłożoną na życie, wyciągnął jeden banknot 500,- i po drodze do szkoły, kupił sobie w kiosku składany scyzoryk . Mało tego - musiał jeszcze kupić coś dla kolegów, bo nie był samolubem, więc nakupował różnych kolorowych, przypinanych do odzieży znaczków (taka była wtedy moda) i słodyczy. Kiedy to wszystko przyniósł do świetlicy i zaczął rozdawać dzieciom, to pani jeszcze nie reagowała, ale jak zobaczyła, że to moje dziecko rozdaje innym pieniądze, to już interweniowała. Wszystko dzieciom pozabierała i zadzwoniła do mnie do pracy z zapytaniem czy ja dałam synowi tak dużą kwotę pieniędzy i czy wiem co on z nimi zrobił?

Zdenerwowałam się strasznie, bo oczywiście o niczym nie wiedziałam, no i natychmiast pojechałam do szkoły. Po drodze uspakajałam się i obmyślałam jaką mam zastosować karę. W pierwszym odruchu myślałam przetrzepię skórę, bo to pierwszy jego pomysł na wyniesienie z domu pieniędzy. Potem skupiając się na efekcie kary - poboli i przestanie, a co mam to mam - doszłam do wniosku, że należy uderzyć w jego honor i ambicję. W szkole po rozmowie z wychowawczynią i odebraniu od niej wszystkich zakupionych rzeczy, przyszliśmy do domu. Byłam bardzo spokojna, co strasznie zdziwiło mojego syna, że nie krzyczę i nie biję, a tego właśnie się spodziewał. Mówię mu więc spokojnie :"syneczku bardzo źle postąpiłeś, bez pytania wziąłeś pieniądze, a najgorsze w tym wszystkim to to, że kupiłeś rzecz zakazaną". A on na to:"bardzo chciałem mieć ten scyzoryk, bo inni chłopcy mają i na boisku grają w "pikutę" a ja nie mam". Mówię do niego: "no to się już nacieszyłeś, tyle twego - bo póki ja jestem twoją mamą, póty będę dbała o ciebie i twoje bezpieczeństwo i tylko dlatego, że ciebie kocham". Wybałuszył te swoje czarne oczy na mnie i mówi; "a co zabierzesz mi teraz ten scyzoryk?" A ja na to:" nie syneczku, wszystko co kupiłeś u pani X w kiosku, to teraz pójdziesz i jej oddasz. Przeprosisz , wyjaśnisz dlaczego oddajesz i przyniesiesz mi pieniążki z powrotem."

Wiem, że trafiłam w dziesiątkę - tego mój Zdobywca nie przewidział. Nie dość, że pozbywał się upragnionej rzeczy, to jeszcze musiał sam iść i sprawę do końca załatwić. To był dla niego straszny cios, szedł i wracał, oczy miał pełne łez i policzki czerwone ze wstydu, ale nie popuściłam. W końcu wyszłam z nim i idąc dwa metry za nim - patrzyłam jak stoi przy kiosku i coś szybko mówi a potem oddaje garść zakupionych rzeczy i bierze pieniądze. Za jakiś czas sama poszłam do naszej zaprzyjaźnionej kioskarki i wyjaśniłam o co w tym wszystkim chodzi. Oczywiście zrozumiała i podziwiała mnie za tak radykalne posunięcie. Do dzisiaj syn mój pamięta tamtą przygodę, no i nie zdarzyło się nigdy więcej aby bez pytania zabierał mi pieniądze. Teraz z perspektywy czasu uważam, że do wychowania dziecka nie potrzebne jest bicie, tylko mądre i konsekwentne postępowanie oraz dokuczliwa i natychmiastowa kara.