WSPOMNIENIA - MÓJ ANIOŁ STRÓŻ !

CO KOMU PISANE, TO GO NIE MINIE.

Wszyscy teraz przeżywają tragiczny wypadek, który wydarzył się pod Smoleńskiem - rozbicie samolotu i śmierć prawie setki osób, a wśród nich najwybitniejszych postaci świata polityki, nauki i wojska. Nie chcę powielać informacji przekazywanych we wszystkich mediach, nie chcę również pisać o moich odczuciach, emocjach i wrażeniach - są bolesne i ponure a wiążą się z osobistymi przeżyciami. Z natury jestem optymistką i staram się nie roztrząsać spraw przykrych, dzielić włos na czworo po to tylko, aby drążyć temat i dociekać: dlaczego, kto, po co i komu?

Zawsze w podobnych przypadkach tłumaczę sobie: "widać tak mu było pisane". Bo nikt nie uniknie swego losu - to jest zapisane w
gwiazdach.

Mogę śmiało pisać w tym tonie, bo przeżyłam niesamowity wypadek samochodowy. Kiedy mój synek miał 5 lat, wybrałam się z nim i moją mamą w odwiedziny do jej brata. Zależało mi, żeby dziecko bliżej poznało swoich krewnych, a mama zobaczyła się z bratem - bardzo już leciwym. Po kilku dniach pobytu u wujostwa, postanowiłyśmy pojechać do kuzynów mieszkających w innej miejscowości. Tam trafiłyśmy na uroczystość rodzinną - świętowali rocznicę ślubu, przyjęcie z rozmachem: obfitość jadła i napitku! No i oczywiście staropolskim zwyczajem namawiają, zachęcają, szantażują:" Jak nie wypijesz, to znaczy, że nam źle życzysz. Wypij, jeszcze nikomu jeden maleńki nie zaszkodził. Nie bądź taka zarozumiała, nie zadzieraj nosa..." I tak przez cały dzień, ale mnie nic nie ruszało - mam swoje zasady i tego się trzymam: "Nie piję kiedy prowadzę, nigdy przenigdy i basta!" Wracaliśmy dosyć późno, synek był straszliwie zmęczony, więc prosiłam go żeby się położył na siedzeniu, ale on uparcie siedział i trzymał się przedniego siedzenia. W pewnym momencie zaczął padać drobny deszczyk a my wjeżdżaliśmy w ostry zakręt - mając do domu wujostwa zaledwie 6 km. Nagle czuję, że samochód samoistnie zjeżdża na przeciwny pas drogi i nie mogę go wyprowadzić, nie pomagają żadne manewry a z daleka widzę światła nadjeżdżającego wprost na nas samochodu. Wszystko dzieje się w ułamkach sekund - nic tylko czołowe zderzenie i po nas! Nie ma ratunku! Rozpacz i niemoc zawładnęły moim ciałem, byłam jak sparaliżowana, już nawet nie myślałam - ale słyszałam cichy, stanowczy głos mówiący:"Skręć jeszcze mocniej kierownicę w lewo i wjedź do rowu. Tylko rów was uratuje! Wjedź do rowu!" Tak też zrobiłam, ostatkiem świadomości i siły w rękach skręciłam do rowu - jadący z naprzeciwka samochód widząc co się dzieje, też się ratował i zjeżdżał na swój lewy pas - otarł się tylko o moje tylna drzwi i tylny zderzak rozbijając sobie reflektor. Wylądowaliśmy w dosyć głębokim rowie, samochód przewrócił się na bok wbijając się całą tylną częścią w drzewo stojące za rowem. Wychodziłyśmy z mamą przez przednią rozbitą szybę samochodu - całe i prawie zdrowe (lekkie siniaki, zdarty naskórek). Byłam w wielkim szoku i krzyczałam, żeby pan, który wysiadł z tego drugiego samochodu, pomógł mi wyjąć dziecko z tylnego siedzenia, bo przecież tam siedziało i szybciutko trzeba mu pomóc. Pan zaglądnął do środka i mówi, że tam nikogo nie ma a poza tym dach jest tak wgnieciony w siedzenie, że nic nie widzi... Biegałam jak oszalała a mama za mną - aż nagle pani, która wysiadła za mężem, woła, że na poboczu za samochodem leży mały chłopczyk. Podeszła i podniosła go, był lekko przestraszony i też w szoku, ale zdrowy. Po chwili pojawiła się, wtedy jeszcze, milicja i pierwsze co zrobili,to badanie alkomatem - na moje szczęście "0" promili! Potem przyjechała karetka i zabrała nas do szpitala, po opatrzeniu ran i podaniu środków przeciwbólowych wróciłyśmy z mamą do wujostwa. Syn został na obserwacji w szpitalu przez tydzień, a że nic mu nie było, też wrócił do domu. Jedną z przyczyn wypadku był deszczyk, drobne kamyczki na fatalnej nawierzchni szosy, ale przede wszystkim zły stan opon. Mąż planował wymienić opony po moim powrocie z wakacji, ale źle to zaplanował - wymienić już nie było co. Wrak samochodu poszedł na złom.

Wracając do tego, że co komu pisane... nie musi oznaczać tylko wielkiej tragedii. Niektórym jest pisane zachowanie żywota, nawet w takim strasznym wypadku. Co powoduje, że człowiek, który wcale nie miał być w danym miejscu, robi wszystko żeby właśnie tam być...i ginie ? A ten, który planował i wybierał się w takie miejsce, trafia na wiele przeszkód i tam nie dociera? Wiele razy zadawałam sobie to pytanie i nie znajduję żadnej racjonalnej odpowiedzi. Wszyscy mamy swoją świeczkę, zapaloną od dnia urodzin, tą świeczką opiekuje się Anioł Stróż - od jego zapobiegliwości, troski i czuwania zależy nasze życie. Kiedy nasz Anioł przyśnie, zagapi się lub odda swoim niebiańskim zajęciom, wtedy świeczka nasza może zgasnąć. Tak właśnie tłumaczę sobie i mojej wnuczce, zjawiska niewytłumaczalne w naukowy sposób.