WSPOMNIENIA - CO ODZIEDZICZYSZ, TO TWOJE...

WALKA Z "GENEM", TO WALKA Z WIATRAKAMI.
Przysłowia są mądrością narodów, a jedno z nich mówi: "Czego się Jaś nie nauczy, to i Jan nie będzie umiał" albo takie :"Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym..." - byłoby to może zgodne z prawdą, ale nie do końca. Zastanawiałam się nieraz, jak to się dzieje, że w jednej rodzinie gdzie jest przynajmniej dwoje dzieci - tak samo wychowywanych, jednakowo traktowanych i mocno kochanych - jedno jest spokojne, posłuszne, uczące się w mig wszystkiego, a drugie niepokorne, krnąbrne, nie chcące nawet przyswoić sobie podstawowych zasad wpajanych przez rodziców, że nie wspomnę o nauce. Jedno jest pedantyczne a drugie bałaganiarskie i niszczycielskie. No, i tu uzupełniająco do przysłowia, wkracza nauka - wyjaśniając na ile człowiek jest zależny od wychowania, wzorców wyniesionych z domu, środowiska w jakim przebywa, a na ile jest zależny od..."genów". Właśnie geny znacząco wpływają na naszą osobowość i niektóre cechy charakteru. Według badaczy, geny w około 40-60% mają wpływ na nasze zachowanie i charakter - jest to dosyć wysoki wskaźnik. A co ciekawe za materiał genetyczny odpowiedzialne są chromosomy - zawierające czynniki dziedziczenia.
Ponieważ jestem pedantyczna, uważałam, że będę w stanie nauczyć swoje dziecko porządku, czystości i zachowania jakiegoś ładu w pokoiku i wśród jego zabawek, a nawet zwykłego sprzątania po sobie chociażby naczyń po jedzeniu. Kiedy był malutki i chodził do przedszkola, to wiedział, że ubranka przed spaniem składa się w kosteczkę i robił to przykładnie, jak na niego patrzyłam - wystarczyło odwrócić głowę, żeby tylko ta część garderoby leżąca na wierzchu była złożona, a reszta ...szkoda mówić. Nie pomagały prośby, groźby i inne zachęty, ani wspólne sprzątanie czy odnoszenie naczyń do zlewu po posiłkach. Wszystkie te czynności wykonywał tylko pod moim okiem i na moją prośbę - nigdy nie miał odruchu ani chęci sprzątania z własnej woli - on się dobrze czuł w tym swoim bałaganie i już.
Moja walka o odkładanie wielu rzeczy na miejsce, żebym nie szukała kiedy czegoś potrzebuję, była walką z wiatrakami! Tak też było ze ścieleniem tapczanu, sam nigdy nie zrobił z pościelą porządku - bo uważał, że jak ja wrócę z pracy, to i tak niedługo pójdzie spać, więc po co ścielić, jemu nie przeszkadzało rozbebeszone łóżko - a mnie strasznie. Kiedy już miał kilkanaście lat, to się wycwanił i w chwili mojego powrotu do domu szybciutko wpychał pościel w czeluście tapczanu. Jednego nie mogłam go nauczyć i to mu zostało do dzisiaj - odnoszenie szklanek czy kubeczków z pokoju do kuchni. Wypijał i wychodził z domu a kubek zostawał w saloniku na stole. Ile się naprosiłam i dokonywałam różnych manewrów, ale nic to nie pomagało - on po prostu nie czuł takiej potrzeby.
Któregoś razu, wyszedł do kolegi mieszkającego w klatce obok, zostawiając w salonie na ławie szklankę po mleku. Były to czasy, kiedy w domu był tylko jeden telewizor i to w właśnie w salonie a on lubił tam siedzieć i oglądać, popijając coś zimnego. Zirytowałam się widząc tę szklankę i wpadłam na pomysł, żeby go ściągnąć do domu i przywołać do porządku. Zadzwoniłam więc do tego kolegi i poprosiłam, żeby szybciutko wracał do domu, bo ma gościa... Dopytywał się oczywiście kto przyszedł, a ja ze stoickim spokojem mówię, że to niespodzianka. Przybiegł do domu w try miga i już od drzwi woła, a kto to? Mówię: "Idź syneczku do pokoju i zobacz." Wchodzi, rozgląda się i zły, że go nabrałam mówi:"Przecież tu nikogo nie ma, to po co mnie wołałaś?" A ja mu na to:"Popatrz kochanie dobrze, twoja koleżanka ...stoi na stole. Weź ją pod paszkę i zanieś do zlewu." W pierwszej chwili zaniemówił a potem wybuchnął śmiechem, złapał szklankę i wyniósł do kuchni - przy okazji stwierdził, że jestem niemożliwą matką, bo żadna inna nie wyciągnęłaby swego syna od kolegi, tylko po to, żeby szklankę odniósł do zlewu. Przecież mogłabym poczekać aż wróci i wtedy kazać mu ją odnieść. Myślałam, że taka przygoda jakoś wpłynie na niego i będzie pamiętał o wynoszeniu naczyń do zlewu - nic z tego, nie z tymi "genami", one są oporne na naukę i wzorce jakimi przesiąkał od małego. Jedyną pocieszającą sprawą jest to, że syn jest bardzo spokojny i wiele rzeczy zrobi, ale trzeba go o to poprosić, bo sam nie wyczuwa, co by w danym momencie zrobić należało - oczywiście mam na myśli sprzątanie, wyniesienie śmieci lub nawet zmywanie naczyń.